Jak sobie poradzić z buntem dwulatka?

„Gdzie podział się mój grzeczny aniołek? „Chyba ktoś mi dzieci zamienił”. Z takimi pytaniami i stwierdzeniami często zmagają się rodzice zadziornych dwulatków. W jednej chwili, ze spokojnych, posłusznych szkrabów wyrastają mali buntownicy, którzy na wszystko mają jedną odpowiedź – „nie” i „ja sam”! Jak przetrwać ten okres i nie zwariować?

Po pierwsze – ignoruj!

Doszukiwanie się nieposłuszeństwa w zbuntowanym dwulatku to jeden z największych i zarazem najczęściej popełnianych błędów wychowawczych. Malec bowiem nie chce być niegrzeczny. To skumulowane, tak skrajne emocje, jakie w nim tkwią, są odpowiedzialne za te zachowania. Stąd tak częsty płacz, krzyk, bicie czy rzucanie zabawkami. W takiej sytuacji najlepszym rozwiązaniem jest ignorowanie ataków złości. Dlaczego? Z prostego powodu. Mianowicie, malec szybko zobaczy, że agresywne postępowanie jest drogą donikąd i na opiekunie nie robi żadnego wrażenia.

Konsekwencja – sojuszniczką wielu rodziców

Bycie konsekwentnym to jedna z najtrudniejszych cech, z którymi muszą mierzyć się wszyscy rodzice. Niemniej jednak – nieoceniona w procesie wychowania. Malec bowiem musi wiedzieć, że w dorosłym świecie panują pewne zasady, których nie wolno łamać. Oczywistym jest, że będzie sprawdzał grunt, „na ile będzie mógł sobie pozwolić” i czy rzeczywiście normy narzucone przez opiekunów są sztywne i niemożliwe do przesunięcia. I w takiej sytuacji pomocna okazuje się konsekwencja. Nawet niewinne, z pozoru nic nie znaczące odstępstwo od zasad będzie sygnałem dla smyka, że przestrzeganie zakazów jest zależne od sytuacji i okoliczności. Dziecko, które wie, co mu wolno, a co nie, dorasta w atmosferze bezpieczeństwa.

Spokój i opanowanie

Zbuntowany dwulatek często manifestuje swoje niezadowolenie krzykiem, płaczem, tupaniem nogami czy kładzeniem się na ziemi. Trudno w takiej sytuacji o spokój. Niemniej jednak, to w niej tkwi klucz do sukcesu. Im głośniej bowiem malec się zachowuje, tym ciszej należy do niego mówić. Jeśli zatem zobaczy, że na wrzask rodzic odpowiada cicho, on również spuści z tonu.