Finanse

Od lat praktykowanym wśród wielu rodziców zwyczajem jest dawanie kieszonkowego dzieciom. O ile dotyczy ono starszych pociech, to sprawa nie pozostawia wielu wątpliwości. Na kino, lody, kwiatek dla swojej pierwszej miłości... nastolatek powinien mieć jakieś drobniaki. Kontrowersje jednak może budzić kieszonkowe u młodszych dzieci. Kiedy zatem jest najlepszy czas na wprowadzenie takiego zwyczaju? I co ważne – w jakiej wysokości?

Znalezienie ciekawego, oryginalnego prezentu, który sprawi radość dziecku i jednocześnie zbyt mocno nie nadwyręży naszych możliwości finansowych, nie jest rzeczą prostą. Kluczem do sukcesu jest poznanie zainteresowań i potrzeb dziecka. Najłatwiej osiągnąć to poprzez zwykłą rozmowę, wypytanie dziecka o jego zainteresowania lub spytanie wprost, co tak naprawdę dziecko chciałoby dostać. Oczywiście nie musimy ulegać presji i kupować drogiej zabawki lub sprzętu, na który zwyczajnie nas nie stać. Wyjątkowy prezent komunijny nie musi być przesadnie drogi! Co może być zatem takim prezentem?

Jeszcze 15 lat temu polskie produkty były postrzegane przez konsumentów jako te „gorsze”. Modne i lepsze było wszystko „z zachodu”. Dziś podejście się zmienia i coraz wyraźniej widać zwrot ku rodzimej produkcji w każdej niemal branży. Trend ten zauważają niektórzy producenci coraz mocniej podkreślając pochodzenie swoich towarów. Czy zatem możemy mówić o rewolucji na polskim rynku?

Trudnej sztuki gospodarowania swoim budżetem, warto uczyć dziecko od najmłodszych lat. Wzorem do naśladowania mogą być oczywiście rodzice, bo gdy nasza pociecha będzie widziała, że jej opiekunowie potrafią odkładać pieniądze na z góry wyznaczony cel, wówczas jemu również łatwiej będzie odmówić sobie pewnych przyjemności na poczet ulubionej zabawki.

Wiele rodzin boryka się z mniejszymi czy większymi problemami finansowymi spowodowanymi utratą pracy, nagłą chorobą, wzrostem cen czy kosztów obsługi kredytów.  Staramy się zapewniać naszym dzieciom wszystko czego sami nie mieliśmy będąc w ich wieku jednocześnie chroniąc je przed naszymi zmartwieniami. W końcu to jeszcze dzieci, prawda? Często nie zdajemy sobie jednak sprawy z tego, że dzieci widzą ten stres na twarzach rodziców próbujących związać koniec z końcem.